عیسی طلبه مشهدی

بسم الله الرحمن الرحیم

تو این چند روز فهمیدم که انسان در مشکلات چقدر میتونه به خدا نزدیک بشه در حدی که همه چی رو بسپاره به خدا و خودش رو هیچ کاره بدونه و کمترین چیزی که بهش میرسه خدارو شکر کنه همون چیزایی که قبلا خیلی به وفور داشت ولی قدرشو نمی دونست مثلا وقتی یه جایی رو برای خوابیدن یک شب پیدا میکنه با خودش میگه ایول خدا دمت گرم که اینقدر هوامو داری!

شاید باورتون نشه ولی دارم لذت می برم از اینکه چند روزی رو به سختی افتادم چون خدارو بیشتر دارم حس میکنم بیشتر از اون کسی که ماشین آخرین مدل سوار میشه و تو خونه های آنچنانی زندگی میکنه و به قول امام حسین علیه السلام(که الهی قربونش برم) کسی که اونو داشته باشه چی کم داره و اونی که خدا رو نداشته باشه چی داره؟

دارم کم کم درک میکنم که چرا حضرت علی علیه السلام حتی زمانی که حکومت می کردند شبا کیسه به دوش بودند با خودم میگم مگه حضرت نمی تونستن یه سازمانی رو تشکیل بدن تا فقرا رو ساپرت کنن بعد هم بگن که در حکومت من چنین اتفاقی افتاد؟ حتما می تونستن ولی خودشون می خواستن که درد و رنج اونها رو حس کنن

به امتحانش می ارزه .